"EN LEMBRANZA DE DOUS AMIGOS"

(52)

(Este artigo debía haber saído antes, logo da xuntanza que tivo lugar na parroquia no mes de agosto do 2019.  Foi, visionando o video arredor de momentos da vida de Don Jesús, cando me enterei do seu pasamento.

Considerei máis oportuno agardar para poder recabar autorización dos familiares de Don Jesús e tamén do propio Don Pedro, pero foi pasando o tempo ata que nos primeiros día do marzo pasado achegueime a Navea para unha estada de dez días. Saludei ao Domingo, irmán de Don Jesús, que me deu o seu consentimento. Logo pensaba visitar a Don Pedro para recabar a súa autorización, pero tiven que regresar a Catalunya aos tres días, e o tema quedou no ar. Logo o becho que nos pechou na casa, a enfirmidade de Don Pedro... e logo o seu pasamento.

Deixo o escrito orixinal e engado una pequena referencia á situación actual)

(Pasamento de Don Jesús).

Non tivera novas do pasamento do noso veciño e amigo Don Jesús (q.e.e.). Foi a visión do video arredor de momentos da súa vida, na xuntanza deste verán (recibido por whatsapp) cando, con sorpresa, me decatei da triste nova. (condolencias para os familiares).

Comezara a relación de aprecio e cercanía cando, sendo eu un neno de 11 anos, ingresara no seminario das Hermidas, (el tamén estivera alí cando comezara os seus estudos, logo pasouse para o seminario de Ourense). Mantivemos moita relación, carteándonos con regularidade durante os cursos e, logo nas vacacións, tamén sempre contei coa súa cercanía.

Era un rapaz moi, moi ledo e bromista. Contaba chistes sen parar, e con moita gracia. Nos meses de verán, cada día, ao atardecer, deixaba o traballo (axudaba aos pais en todo), e pasaba pola nosa casa para, xuntos, irmos á igrexa e axistir ao rosario. Alí agardaba Don Pedro (ben, daquela aínda Pedro só).

Desde o primeiro día de “rosario” foron argallando, “entre os dous”,  unha persecución para acadar unha, poderiamos dicir dura “encerrona/novatada”.

Íanme dicindo: has de guiar o rosario cada tarde, ti és o máis novo, a nós xa nos tocou tamén no seu día, cómpre que vaias collendo experiencia... Eu dicíalle que non sabía guialo, que nunca o fixera, nin quería facelo... Pero que dis! Ai se se enteran nas Ermidas! Terás problemas... Ademais, como queres ser cura sen aprender a guiar o rosario?

Eu ía superando como podía a presión á que me tiñan sometido. Cada día que pasaba viña a ser unha pequena victoria que me permitía un refolego, pero axiña viña o seguinte día e atopábame na mesma situación.

Pero chegou o día temido: arrodillados os tres, cada un no seu reclinatorio, alí diante do altar, un bo número de persoas agardando para seguir o rezo, eu tranquilo, non me dixeran nada aquel día e, de socate puxéronme un rosario nas mans e un libriño a carón e diante da miña sorpresa, dinme  polo baixo: si home, para que leas se che fai falta na guía do rezo, darache seguridade. Eu nen vía letras, nen sabía que facer... Coido que non pasei de ler o primeiro misterio e borrróuseme a posibilidade de seguir lendo. Uns nervios que non sabía por onde saír. E eles dous non aguataban a risa, o mesmo que o resto da xente que había  na igrexa seguindo o rezo. Remataron entrando na sancristía e deixándome só. Eu vendo que xa non podía continuar, parei e metinme tamén na sacristía.

Cando lles pareceu saíron para comezar de novo...E eu, logo ao saír a fóra, a tragar coas risas de toda a xente que asistíra ao espectáculo, xa que  iso fora: un espectáculo en toda regla á conta dun neno de doce anos. Claro está que programaran a encerrona sen contar comigo. Nunca máis me obrigaron a facer nada sen o meu consentimento. Moitos anos tiveron que pasar para perdoarlles.

Outra demostración da súa facilidade, para facer troula e sá pasatempo, tivo lugar en Caldelas ao rematar o seguinte curso. Alá a mediados de agosto xuntámonos, uns dez ou doce rapaces seminaristas, para axistir a un retiro na igrexa do Castro (daquela xa Don Pedro “cantara a primeira misa” e non ía no grupo).

Cando rematou o retiro, xa era hora de xantar e fomos mercar unha bola de pan para acompañar ao compango que levabamos cada un da súa casa. Os máis bellos, guiáronnos a un souto/pradeira que había debaixo da rúa principal, alí a alzada da fariñeira. Unha vez estabamos xa entre os castiñeiros, vai o Jesús e deixou ir a bola, que deseguida colleu forza rodando polo souto abaixo, e todos correndo para intentar botarlle a man. Non tivemos sorte e a bola desapareceu monte abaixo. Houbo que ir a mercar outra... El disculpábase dicindo que lle caíra, pero non, poido dicir que a historia non era así: “tirouna” e así creou o motivo para comezar a troula. E sen dúbida que a conseguiu.

Tiña unha grande facilidade para argallar divertimento en calquera situación. Logo, tiña a habilidade para cando repetía un conto, loxicamente moitas veces, sempre lle engadía algo novo, co que axudaba a manter o interés do ouvinte e, por suposto, a gargallada estaba asegurada.

A derradeira ocasión que tiven para falar tranquilamente con el foi en marzo do 2017, en Río. Atopeino ben (aínda que el dicía que de ben tiña pouco), pero tamén triste pola evolución da igrexa, segundo el moi negativa.

Don Jesús, dende alá arriba, ao recodárllelo, seguro que botará unhas gargalladas o mesmo que daquela. E Don Pedro, se se lle lembra, pois fará o mesmo. E todo a conta do raparigo, de doce anos, que entón era o Bernardino.

Saúde e boa viaxe.

------------------------------------------------------------

Pasamento de Don Pedro.

A cercanía con Don Pedro sempre a tiven, aínda que dun xeito diferente a Don Jesús. Eran dous auténticos naveáns, cada un ao seu xeito: Don Jesús, máis aberto e ruidoso; Don Pedro, máis tranquilo e retranqueiro. Podo dicir que para min, aínda coa difencia de idade, foron amigos de verdade.

Pois, como digo ao comenzamento, non puiden recabar a autorización de Don Pedro. Logo os días foron pasando por mor do becho que nos pechou a vida, a triste nova do seu pasamento, logo o mesmo da Luisa (súa irmá.

Unha vez pasado o tristeiro verán, falando co Luis (fillo da Laura) deume o seu consentimento para a publicación deste artigo, engadindo a súa retranca cun “nihil ostat”, máis o preceptivo “imprimatur”.

Estou seguro que, alá arriba, vai haber sonoras gargalladas coa lembranza daqueles momentos do xuño do 1958  pasados na igrexa do noso lugar.

Todo con agarimo, pero a costa do raparigo de doce anos, que daquela era o Bernardino.

Saúde e boa viaxe.

(Agradecementos a Domingo e Luis pola súa dispensa para a saida deste artigo).

Bo Nadal para todos.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Seguen as malas novas. Hoxe chegoume a nova do pasamento do noso veciño e amigo Pedro (q.e.e.).

(Apertas con agarimo para a súa nai Ester, para todos os irmáns, e resto da súa familia).