FESTA DA MADALENA NOS ANGUIEIROS

“FESTA DA MADALENA NOS ANGUIEIROS”

Boa tarde.

(O visionado dun video con imaxes da aldea dos Anguieiros (para min moi fermosas por certo), tróuxome ao maxín unha, coido, fermosa e divertida experiencia de cando era un rapacete. Aquí vola deixo por se alguén quer dispor).

Un domingo daqueles que non  tiñamos ren a facer, algún do grupo dos que nos xuntabamos para acudir ás festas, propuxo que habiamos de ir á Madalena aos Anguieiros. Eu nunca tivera a oportunidade de visitar aquel lugar, só o coñecía pola visión que se ten dende a estrada de Montefurado.

Xuntámonos catro ou cinco, non coñeciamos que había outro grupo dos de máis idade, que xa saíran tamén camiño dos Anguieiros.

Xa de camiño, ao chegarmos a Lama de Sobreira, alí onde a cavarca dos Folgueiros achega as súas augas ao encoro, atopámonos co grupo de adiantados que estaban a facer unha das actividades que, aínda que prohibidas, daquela eran habituais no río. Un dos “técnicos do cartucho de dinamita”, dos moitos que había no lugar, tiráralle un pequeno petardo naquel recanto do encoro. A superfice estaba chea de peixes que, entre todos, xuntaron en poucos minutos. Logo había que xuntar os que foran parar ao fondo... Para iso só dous ou tres do grupo se atreveron a mergullar, aínda así pouco a pouco fóronos xuntando ata que, segundo dixeron, non quedaba ningún. Ao parecer non pensaron que era preciso contar cunha cesta ou fardela para transportar o peixe. Deseguida un, moi afeito a isas situacións, devestiuse e tirou a camiseta que, cun nó ben feito, lles serviu para transportar o preciado tesouro.

O noso grupiño, non axudou a nada, só lles miramos dende a estrada como traballaban, tampouco nos dixeron de axudar.

Si que, xa logo, nos convidaron a iren con eles. Ao chegarmos en fronte da Balsada, estaba esperando cunha lancha un rapaz que non lembro o nome, era curmán dun do grupo, tiña casa e adega alí, coido que tamén en Casares e Bexe. Entón xa nos decatamos que o tiñan todo programado, posiblemente tendo en conta o asunto dos peixes, non contaron connosco pola idade.

Na adega da Balsada, foi a primeira etapa da festa, xa que houbo viño e algo máis. Logo collemos o antigo camiño (de cando non había estrada) que os de Navea facían servir para viaxar a toda a comarca de Valdeorras. Ao chegarmos a alzada dos Anguieiros collemos outra carrúa que baixaba ata o lugar.

Cando chegamos, a festa xa era redonda pois, daquela, o baile comezaba a media tarde. Lembro que o primeiro, coma era habitual e lóxico despois da camiñata, foi beber algo na cantina. Logo a primeira ollada a todo o que se movía, coma se foramos uns grandes expertos … Mentres, os que coñecían o lugar, foron buscar alguén para que nos preparara o peixe. Ao primeiro que lle preguntaron, xa sen dúbidas, dixo que a persoa máis axeitada era a “Alifonsa”. Pois á casa da tal señora foron e deseguida se prestou ao traballo. Quedaron que tivese a cea amañada para cando rematase a festa.

O tempo de baile rematou, supoño, sen pena nen gloria, pois non lembro ren a resaltar, coma en case tódalas festas. Xa que ninguén tivo ren a facer que merecese a pena, deseguida fomos en busca da nosa pousada.

Daquela, as aldeas non contaban con luzes nas rúas e, xa que logo, como era de noite pecha, fomos chegando ás apalpadelas. Dende fóra chamamos pola dona da casa e contestounos, dende moi adentro, que pasásemos. O primeiro que atopamos foi a cociña, cunha nutrida poboación de galiñas enriba da lareira (nunca tal viramos na nosa vida). Isto foi un motivo de coñas e xolda durante a cea e que sería contado, case sempre que se facía unha xuntanza, lembrando a “cociña/poleiro” da señora Alifonsa.

A casa da Alifonsa, lémbroa coma un caserón de dous andares, cunha gran soleira no segundo andar. Alí era onde nos tiña preparada a mesa.

Como convidados, ademais de nós, tiña un mozo que ao parecer era familiar, e co que tiña moita confianza. Cando lle trouxo un plato, según os entedidos do noso grupo era “cabra cocida”, díxolle que se non lle gustaba que o deixase… sen lle ofrecer nada máis.

A nós, supoño que como tiña previsto sacar un bo proveito, tratábanos mellor. Tróuxonos viño e unha fogaza de pan excelente, de “trigo do país” (daquela aínda se cosechaba moito polas adeas da zona).  

Co peixe xa non tivemos a mesma sorte, como era día de festa, ao parecer, non tiña ganas de moito traballo e botounos á sartén sen lles tirar as tripas. Cos que tiñan certo tamaño, non houbo gran problema, pero non así cos pequerrechos, xa que non era doado comelos sen levar todo por diante.

Pero todo nos pareceu  feito con agarimo, e dentro da pouca profesionalidade como hostaleira. Logo como a sobre mesa se alongou, o viño facía o seu traballo, a agradábel charla á que se sumou unha mociña, filla da casa, e como xa comezaba a soar a música que indicaba que comezaba a verbena, pois de seguida se formou un baile naquela solaina desde a que se ollaba o lugar da festa. A nosa mestresa, deixou o traballo da cociña e, sumouse ao folión no que xa estaba a súa filla. Todos tivemos ocasión de entrar no baile, uns máis e outros…non tanto, normal, cando hai patróns…

O que xa deixamos para outra ocasión foi visitar o campo da festa, pois ao decidirmos a retirada xa collemos o camiño de navea.

( Se algún dos trouleiros, que aínda quedamos, daquel día le este artigo, sería de agradecer que, dalgún xeito, nos dese a súa lembranza daquela festa).

Saúde e boa viaxe.